6.1 Świat bezcielesny i świat cielesny jako substancjalne rzeczywistości
피조세계(被造世界)는 하나님의 이성성상(二性性相)을 닮은 인간을 본으로 하여 창조 되었기 때문에, 모든 존재는 마음과 몸으로 된 인간의 기본형을 닮지 않은 것이 하나도 없다(본장 제1절 Ⅱ 참조). 그러므로 피조세계에는 인간의 몸과 같은 유형실체세계(有形實體世界)만 있는 것이 아니고, 그의 주체로서의 인간의 마음과 같은 무형실체세계(無形實體世界)가 또 있다. 이것을 무형실체세계라고 하는 것은, 우리의 생리적인 오관(五官)으로는 그것을 감각 할 수 없고 영적 오관으로만 감각할 수 있기 때문이다. 영적 체험에 의하면, 이 무형세계는 영적인 오관에 의하여 유형세계와 꼭같이 실감할 수 있는 실재세계인 바, 이 유형 무형의 두 실체세계를 합친 것을 우리는 천주(天宙)라고 부른다.
Wszechświat został ukształtowany na wzór człowieka, który jest obrazem dwoistych przymiotów Boga, dlatego struktura świata oraz struktura poszczególnych bytów odzwierciedla strukturę człowieka — jego umysł i ciało (patrz Stworzenie 1.2). Z tego powodu wszechświat składa się ze świata bezcielesnego i świata cielesnego, które są rzeczywiste i substancjalne. Pierwszy z nich nosi nazwę świata bezcielesnego, ponieważ nie można go postrzegać za pośrednictwem pięciu zmysłów fizycznych. Człowiek może odbierać ten świat tylko za pomocą pięciu zmysłów duchowych, którymi również jest obdarzony. Ci, którzy doświadczyli zjawisk duchowych, twierdzą, że świat bezcielesny jest tak samo realny jak świat fizyczny. Świat bezcielesny i świat cielesny tworzą wspólnie Kosmos.
마음과의 관계가 없이는 몸의 행동이 있을 수 없는 것같이 하나님과의 관계가 없이는 창조본연(創造本然)의 인간의 행동이 있을 수 없으며, 따라서 무형세계와의 관계가 없이는 유형세계가 창조본연의 가치를 드러낼 수 없는 것이다.그러므로 마음을 알지 못하고는 그 사람의 인격을 알 수 없듯이 하나님을 알지 못하고는 인생의 근본 의의를 알 수 없으며, 무형세계가 어떻게 되어 있는가 하는 것을 모르고는 유형세계가 어떻게 되었는가 하는 것을 완전히 알 수 없는 것이다. 그러므로 무형세계는 주체(主體)의 세계요 유형세계는 대상(對象)의 세계로서, 후자는 전자의 그림자와 같은 것이다(히 8 : 5). 유형세계에서 생활하던 인간이 육신(肉身)을 벗으면 그 영인체(靈人體)는 바로 무형세계에 가서 영주(永住)하게 된다.
Ciało nie może istnieć w oddzieleniu od umysłu; człowiek nie może prawdziwie działać w oddzieleniu od Boga. Podobnie świat cielesny nie może ukazać swojej prawdziwej wartości w oddzieleniu od świata bezcielesnego. Co więcej, tak jak nie możemy określić charakteru człowieka bez poznania jego umysłu oraz pojąć zasadniczego znaczenia ludzkiego życia bez zrozumienia Boga, tak też nie możemy w pełni zrozumieć natury i struktury świata cielesnego, nie zrozumiawszy wpierw natury i struktury świata bezcielesnego. Świat bezcielesny (zwany inaczej duchowym) zajmuje pozycję podmiotu podczas gdy świat cielesny (inaczej fizyczny) — pozycję obiektu. Drugi jest jakby cieniem pierwszego24. Kiedy człowiek kończąc życie w świecie fizycznym opuszcza swe ciało fizyczne, wówczas przechodzi do świata duchowego, aby tam żyć wiecznie jako istota duchowa.
6.2 Pozycja człowieka w Kosmosie
첫째로, 하나님은 인간을 피조세계(被造世界)의 주관자로 창조하셨다(창 1 : 28). 피조세계는 하나님에 대한 내적인 감성을 갖추지 못하고 있다. 그러므로 하나님은 이 세계를 직접 주관하지 않으시고, 이 세계에 대한 감성을 갖춘 인간을 창조하시어 그로 하여금 피조세계를 직접 주관하도록 하신 것이다. 따라서 인간을 창조하심에 있어서 유형세계(有形世界)를 느껴 그것을 주관하도록 하시기 위하여 그것과 같은 요소인 물과 흙과 공기로써 육신을 창조하시고, 무형세계(無形世界)를 느껴 그것을 주관하도록 하시기 위하여 그것과 같은 영적인 요소로써 영인체를 창조하시었다. 변화산상(變化山上)에서의 예수님 앞에 이미 1600여년 전에 죽었던 모세와 900여년 전에 죽었던 엘리야가 나타났었는데(마 17 : 3), 이것들은 모두 그들의 영인체들이었다. 이와 같이 유형세계를 주관할 수 있는 육신과 무형세계를 주관할 수 있는 영인체로 구성된 인간은 유형세계와 무형세계를 모두 주관할 수 있는 것이다.
Pozycję człowieka w Kosmosie należy rozpatrywać poprzez pryzmat trzech aspektów. Po pierwsze, człowiek został stworzony aby być panem wszechświata (Rdz 1:28). Stwórca nie może w sposób bezpośredni panować nad wszechświatem, ponieważ wszechświat sam w sobie nie posiada wewnętrznej wrażliwości na Boga. W pozycji bezpośredniego pana jest człowiek, którego Bóg obdarzył wrażliwością na otaczającą przyrodę i dał mu prawo do panowania nad nią. Bóg ukształtował ciało ludzkie z elementów świata fizycznego — z ziemi, wody i powietrza. To daje człowiekowi możliwość postrzegania i panowania nad tym co cielesne. Aby umożliwić człowiekowi postrzeganie i panowanie nad światem duchowym, Bóg stworzył jego osobę duchową z tych samych elementów co świat duchowy. Mojżesz i Eliasz ukazali się Jezusowi na Górze Przemienienia i rozmawiali z nim (Mt 17:3), chociaż umarli setki lat wcześniej. Ściślej mówiąc były to osoby duchowe Mojżesza i Eliasza, którym śmierć fizyczna nie przeszkadzała by się komunikować z Jezusem i widzieć jego chwałę. Człowiek może panować nad całym wszechświatem, ponieważ ciało umożliwia mu panowanie nad światem fizycznym a duch — nad światem duchowym.
둘째로, 하나님은 인간을 피조세계의 매개체요 또한 화동의 중심체로 창조하셨다. 인간의 육신과 영인체가 수수작용에 의하여 합성일체화함으로써 하나님의 실체대상이 될 때, 유형 무형 두 세계도 또한 그 인간을 중심하고 수수작용을 일으키어 합성일체화함으로써 하나님의 대상세계가 된다. 그리하여 인간은 두 세계의 매개체요 또한 화동의 중심체가 된다. 그러므로 인간은 마치 두 음차(音叉)를 공명시키는 데 있어서의 공기와 같은 것이다. 인간은 또 이와 같이 무형세계(영계)와 통할 수 있도록 창조되었기 때문에 마치 라디오나 텔레비전과도 같아서 영계의 사실을 그대로 반영하게 되어 있다.
Po drugie, Bóg ustanowił człowieka pośrednikiem i ośrodkiem harmonii w kosmosie. Kiedy jego ciało i duch jednoczą się w czynności wzajemnej wymiany i stają się rzeczywistym obiektem Boga, wówczas także świat fizyczny i świat duchowy rozpoczynają wzajemną wymianę w ześrodkowaniu na człowieku. Tym samym człowiek i wszechświat rozpoczynają harmonijną integrację w kierunku stworzenia kosmosu, który będzie w pełni odczuwał Boga. Prawdziwy człowiek staje się pośrednikiem i ośrodkiem harmonii dla dwóch światów — podobnym do powietrza, które umożliwia widełkom kamertonu zgodne brzmienie. Tak jak za pomocą radia i telewizji niewidzialne fale ulegają przekształceniu w postrzegalne obrazy i dźwięki, tak poprzez człowieka rzeczywistość duchowego świata powinna znajdować swoje odbicie w rzeczywistości świata fizycznego.
셋째로, 하나님은 인간을 천주(天宙)를 총합한 실체상으로 창조하셨다. 하나님은 나중에 창조하실 인간의 성상(性相)과 형상(形狀)을 실체적으로 전개하시어 먼저 피조세계를 창조하셨었다. 따라서 영인체(靈人體)의 성상과 형상의 실체적인 전개로서 무형세계(無形世界)를 창조하셨기 때문에 영인체는 무형세계를 총합한 실체상이요, 한편 또 육신(肉身)의 성상과 형상의 실체적인 전개로서 유형세계(有形世界)를 창조하셨기 때문에 육신은 유형세계를 총합한 실체상이 되는 것이다. 따라서 인간은 천주를 총합한 실체상이 되는 것이니, 흔히 인간을 소우주(小宇宙)라고 하는 이유는 여기에 있는 것이다.
Po trzecie, człowiek został stworzony jako mikrowzorzec, zawierający istotę całego kosmosu. W jego niezliczonych formach Bóg zawarł prototyp natury wewnętrznej i formy zewnętrznej człowieka. Bóg stworzył świat duchowy w oparciu o prototyp ludzkiego ducha oraz świat fizyczny w oparciu o prototyp ludzkiego ciała. Dlatego duch człowieka zawiera w sobie w ilości śladowej wszystkie elementy świata duchowego a ciało człowieka wszystkie elementy świata fizycznego.
그런데 인간이 타락되어 피조세계는 자기를 주관해 줄 수 있는 주인을 잃어버렸으므로, 로마서 8장 19절에 피조물은 하나님의 아들들(복귀된 창조본연의 인간)이 나타나기를 고대한다고 하였다. 그뿐만 아니라 화동의 중심체인 인간이 타락되어 유형 무형 두 세계의 수수작용(授受作用)이 끊어짐으로써 그것들이 일체를 이루지 못하고 분리되었기 때문에, 로마서 8장 22절에는 피조물(被造物)이 탄식하고 있음을 밝히고 있는 것이다.
Niestety, wszechświat utracił swojego pana z powodu Upadku. Św. Paweł mówi: „Stworzenie niecierpliwie wyczekuje objawienia się synów Bożych”27, tzn. ludzi, którzy odnowią się do pierwotnego stanu. Tragedią jest to, że w wyniku upadku człowieka (ośrodka harmonii wszechświata) została zniszczona wzajemna wymiana między światem fizycznym i światem duchowym. Nie były one w stanie osiągnąć integracji i harmonii. Dlatego św. Paweł napisał: „całe stworzenie jęczy i wzdycha” (Rz 8:22).
예수님은 영인체와 육신을 가진 완성한 아담으로 오셨던 분이었다. 따라서 그는 천주를 총합한 실체상이었던 것이다. 그러므로 만물을 그리스도의 발 아래 두셨다고 말씀하셨다(고전 15 : 27). 예수님은 타락인간이 그를 믿어 그와 일체가 됨으로써 그와 같이 완성한 인간이 되게 하시기 위하여 오셨기 때문에 구주(救主)이신 것이다.
Jezus przyszedł jako drugi, doskonały w ciele i duchu Adam. Jezus jest mikrowzorcem kosmosu. Biblia mówi, że Bóg: „wszystko rzucił pod stopy Jego” (I Kor 15:27). Jezus jest naszym Zbawicielem. Przyszedł na świat, aby otworzyć ludziom upadłym drogę do doskonałości, którą sam osiągnął oraz poruszyć nasze serca, abyśmy uwierzyli i zjednoczyli się z Nim.
6.3 Wzajemna relacja między osobą fizyczną i osobą duchową
6.3.1 Struktura i funkcjonowanie osoby fizycznej
육신(肉身)은 육심(주체)과 육체(대상)의 이성성상으로 되어 있다. 육심(肉心)은 육체(肉體)로 하여금 그 생존과 번식과 보호 등을 위한 생리적인 기능을 유지할 수 있도록 이끌어 주는 작용부분을 말한다. 그러므로 동물에 있어서의 본능성은 바로 그들의 육심에 해당하는 것이다. 육신이 원만히 성장하려면 양성의 영양소인 무형의 공기와 광선을 흡수하고 음성의 영양소인 유형의 물질을 만물로부터 섭취하여, 이것들이 혈액을 중심하고 완전한 수수작용을 해야 한다.
Osoba fizyczna składa się z dwoistych przymiotów — umysłu fizycznego (podmiot) i ciała fizycznego (obiekt). Umysł fizyczny kieruje ciałem fizycznym, aby podtrzymać funkcje konieczne do przeżycia, ochrony i rozmnażania. W przypadku zwierząt ich umysłem fizycznym jest instynkt. Ciało fizyczne do prawidłowego rozwoju potrzebuje odpowiedniego pokarmu i wody (namacalnego pożywienia typu yin) oraz powietrza i światła słonecznego (nienamacalnego pożywienia typu jang). Ciało uczestniczy w czynności wzajemnej wymiany z tymi elementami za pośrednictwem układu trawiennego i układu krążenia.
육신의 선행(善行)과 악행(惡行)에 따라서 영인체(靈人體)도 선화(善化) 혹은 악화(惡化)한다. 이것은 육신으로부터 영인체에게 어떠한 요소를 돌려주기 때문이다. 이렇듯 육신으로부터 영인체에 주어지는 요소를 우리는 생력요소(生力要素)라고 한다. 우리는 평소의 생활에 있어서 육신이 선한 행동을 할 때는 마음이 기쁘고 악한 행동을 할 때는 마음이 언짢은 것을 경험하거니와, 이것은 그 육신의 행동의 선악(善惡)에 따라 그에 적응하여 생기는 생력요소가 그대로 영인체에 돌아가는 증좌(證左)이다.
Dobre lub złe postępowanie osoby fizycznej decyduje w zasadniczym stopniu o tym, czy osoba duchowa będzie dobra czy zła. Wynika to z faktu, że osoba fizyczna dostarcza osobie duchowej pewnego elementu, który nazywamy czynnikiem witalnym. Gdy w codziennym życiu osoba fizyczna czyni dobrze wówczas jej umysł odczuwa radość, gdy dopuszcza się zła — jej umysł się smuci. Można to wyjaśnić w ten sposób, że naszej osobie duchowej dostarczane są dobre lub złe czynniki witalne.
6.3.2 Struktura i funkcjonowanie osoby duchowej
영인체(靈人體)는 인간의 육신의 주체로 창조된 것으로서 영감(靈感)으로만 감득되며, 하나님과 직접 통할 수 있고, 또 천사나 무형세계를 주관할 수 있는 무형실체(無形實體)로서의 실존체인 것이다. 영인체는 그의 육신과 동일한 모습으로 되어 있으며, 육신을 벗은 후에는 무형세계(영계)에 가서 영원히 생존한다. 인간이 영존(永存)하기를 염원하는 것은 그 자체 내에 이와 같이 영존성을 지닌 영인체가 깃들어 있기 때문이다.
Nasza osoba duchowa, zwana również duchem, jest konkretną, chociaż niewidzialną rzeczywistością, która może być odbierana jedynie za pośrednictwem zmysłów duchowych. Osoba duchowa jest podmiotem dla naszej osoby fizycznej. Człowiek poprzez swojego ducha może bezpośrednio kontaktować się z Bogiem i panować nad światem bezcielesnym, w tym także nad aniołami. Osoba duchowa swoim wyglądem odpowiada osobie fizycznej. Gdy nadchodzi czas opuszczenia osoby fizycznej, człowiek udaje się do świata duchowego, aby w nim żyć wiecznie. Samo pragnienie życia wiecznego wynika z natury osoby duchowej, która jest wieczna.
이 영인체는 생심(生心, 주체)과 영체(靈體, 대상)의 이성성상으로 되어 있다. 그리고 생심이라고 하는 것은 하나님이 임재하시는 영인체의 중심부분을 말하는 것이다. 영인체는 하나님으로부터 오는 생소(生素, 양성)와 육신으로부터 오는 생력요소(生力要素, 음성)의 두 요소가 수수작용을 하는 가운데서 성장한다. 그리고 영인체는 육신으로부터 생력요소를 받는 반면에 그가 육신에게 돌려보내는 요소도 있는 것이니, 우리는 이것을 생령요소(生靈要素)라고 한다. 인간이 신령(神靈)에 접함으로써 무한한 기쁨과 새로운 힘을 얻어서 고질(痼疾)이 물러가는 등 그 육신에 많은 변화를 일으키게 되는데, 이것은 그 육신이 영인체로부터 생령요소를 받기 때문이다.
Nasza osoba duchowa składa się z dwoistych przymiotów – umysłu duchowego (podmiot) i ciała duchowego (obiekt). Umysł duchowy jest ośrodkiem osoby duchowej, oraz miejscem przebywania Boga. Osoba duchowa wzrasta i rozwija się dzięki wymianie wzajemnej z czynnikiem życia (typ jang) pochodzącym od Boga i czynnikiem witalnym (typu jin) pochodzącym od osoby fizycznej. Osoba duchowa otrzymując czynniki witalne od osoby fizycznej daje jej w zamian element, który nazywamy duchowym czynnikiem życia. Gdy człowiek doświadcza niebiańskiej łaski płynącej od Boga, jego osoba duchowa przechodzi pozytywną przemianę, odczuwa bezgraniczną radość i nową siłę, która jest w stanie leczyć nawet choroby ciała. Podobne zjawiska mają miejsce właśnie dlatego, że osoba fizyczna otrzymuje od osoby duchowej duchowy czynnik życia.
그리고 영인체는 육신을 터로 하여서만 성장한다. 그러므로 영인체와 육신과의 관계는 마치 열매와 나무와의 관계와 같다. 생심(生心)의 요구대로 육심(肉心)이 호응하여 생심이 지향하는 목적을 따라 육신이 움직이게 되면 육신은 영인체로부터 생령요소를 받아 선화(善化)되고, 그에 따라 육신은 좋은 생력요소를 영인체에 다시 돌려줄 수 있게 되어, 영인체는 선(善)을 위한 정상적인 성장을 하게 되는 것이다.
Duch może rozwijać się i wzrastać tylko poprzez swoje ciało. Z tego też względu relacja między osobą fizyczną i osobą duchową jest podobna do relacji między drzewem i jego owocem. Kiedy umysł fizyczny jest posłuszny umysłowi duchowemu, a osoba fizyczna postępuje zgodnie z dobrym celem umysłu duchowego, wówczas osoba fizyczna otrzymując duchowe czynniki życia od osoby duchowej jest zdrowa. Równocześnie dostarcza osobie duchowej dobrych czynników witalnych, umożliwiających jej prawidłowy wzrost w kierunku dobra.
생심(生心)이 요구하는 것이 무엇인가 하는 것을 가르쳐 주는 것이 진리(眞理)이다. 그러므로 인간이 진리로써 생심이 요구하는 것을 깨달아 그대로 실천함으로써 인간 책임분담(人間責任分擔)을 완수해야만 생령요소(生靈要素)와 생력요소(生力要素)가 서로 선(善)의 목적을 위한 수수작용(授受作用)을 하게 된다.
Prawda oświeca najgłębsze pragnienia umysłu duchowego. Człowiek, aby spełnić swoją odpowiedzialność, musi pojąć te najgłębsze pragnienia, a następnie postępować według tej wiedzy. Może to uczynić tylko dzięki światłu prawdy. Kiedy to nastąpi duchowe czynniki życia oraz czynniki witalne będą współdziałać, umożliwiając człowiekowi wzrost w kierunku dobra.
그런데 생령요소와 생력요소는 각각 성상적인 것과 형상적인 것의 관계를 가지고 있다. 그러므로 악인(惡人)에 있어서도 그의 본심이 선을 지향하고 있는 것은 그 생령요소가 항상 작용하고 있기 때문이다. 그러나 인간이 선한 행동을 하지 않는 한 그 요소도 육신의 선화(善化)를 위한 것으로 돌아갈 수 없으며, 따라서 생력요소와의 사이에 있어 올바른 수수작용을 할 수도 없게 되는 것이다.
Duchowy czynnik życia oraz czynnik witalny mają się do siebie jak natura wewnętrzna i forma zewnętrzna. Duchowy czynnik życia jest obecny i działa w każdym człowieku, sprawiając, że nawet zły człowiek dąży do dobra. Jeżeli jednak człowiek nie prowadzi dobrego życia, to duchowe czynniki życia nie mogą wejść w prawidłową czynność wymiany z czynnikami witalnymi, a tym samym przeniknąć i uzdrowić ciała fizycznego.
이와 같이 영인체(靈人體)는 어디까지나 지상의 육신생활에서만 완성할 수 있다. 영인체는 육신을 터로 하여 생심을 중심하고 창조원리에 의한 질서적 3기간을 거쳐서 성장하여 완성하게 되는데, 소생기의 영인체를 영형체(靈形體)라 하고, 장성기의 영인체를 생명체(生命體)라 하며, 완성기의 영인체를 생령체(生靈體)라고 한다.
Z powyższych rozważań wynika, że osoba duchowa może osiągnąć doskonałość jedynie wówczas gdy człowiek żyje na ziemi. Rozwojem osoby duchowej kieruje umysł duchowy, a sam wzrost ma miejsce na bazie osoby fizycznej. Wzrost osoby duchowej do doskonałości odbywa się przez trzy kolejne etapy, określone Zasadą Stworzenia. Ducha na poziomie etapu kształtowania nazywamy duchem ukształtowanym, na poziomie etapu wzrastania duchem żywym, a na poziomie etapu spełnienia duchem boskim.
하나님을 중심하고 영인체와 육신이 완전한 수수작용을 하여 합성일체화함으로써 사위기대를 완성하면 그 영인체는 생령체가 되는데, 이러한 영인체는 무형세계의 모든 사실들을 그대로 느낄 수 있게 된다. 이처럼 영인체에 느껴지는 모든 영적인 사실들은 그대로 육신에 공명되어 생리적 현상으로 나타나기 때문에, 인간은 모든 영적인 사실들을 육신의 오관(五官)으로 느껴서 알게 된다. 생령체를 이룬 인간들이 지상천국(地上天國)을 이루고 살다가 육신을 벗고 영인으로서 가서 사는 곳이 천상천국(天上天國)이다. 그러므로 지상천국이 먼저 이루어진 후에야 천상천국이 이루어지게 되어 있다.
Duch osiąga dojrzałość jako duch boski kiedy osoba duchowa i osoba fizyczna danego człowieka jednoczą się w doskonałej czynności wzajemnej wymiany w ześrodkowaniu w Bogu, ustanawiając podstawę czterech pozycji. Duch boski potrafi dokładnie odczuwać i postrzegać każdą rzeczywistość świata duchowego. Ponieważ duchowa rzeczywistość wchodzi w rezonans z ciałem i przejawia się pod postacią zjawisk fizjologicznych, może być ona postrzegana za pomocą pięciu zmysłów fizycznych. Królestwo Niebieskie na ziemi zbudują ludzie, którzy osiągną poziom duchów boskich i którzy będą mogli porozumiewać się ze światem duchowym. Ci ludzie, kiedy opuszczą swoje ciała fizyczne, przejdą do Królestwa Niebieskiego w świecie duchowym. Dlatego Królestwo Niebieskie w świecie duchowym nastanie dopiero po ustanowieniu Królestwa Niebieskiego na ziemi.
영인체의 모든 감성도 육신생활 중 육신과의 상대적인 관계에 의하여 육성되는 것이므로, 인간은 지상에서 완성되어 하나님의 사랑을 완전히 체휼해야만 그 영인체도 육신을 벗은 후에 하나님의 사랑을 완전히 체휼할 수 있게 된다. 이와 같이 영인체의 모든 소성(素性)은 육신을 쓰고 있는 동안에 형성되기 때문에 타락인간(墮落人間)에 있어서의 영인체의 악화(惡化)는 육신생활의 범죄행위에 유인(由因)하는 것이며, 마찬가지로 그 영인체의 선화(善化)도 또한 육신생활의 속죄(贖罪)로 인하여서만 이루어진다. 죄악인간을 구원하시기 위하여 예수님이 육신을 쓰고 지상에 오셔야 했던 이유는 여기에 있는 것이다. 그러므로 우리는 지상에서 선한 생활을 하지 않으면 안 되는 것이며, 따라서 구원섭리(救援攝理)의 제1차적인 목적이 지상에 이루어져야 하기 때문에, 예수님은 천국문의 열쇠를 지상의 베드로에게 주셨고(마 16 : 19), 땅 에서 매고 푸는 대로 하늘에서도 매이고 풀린다고 말씀하셨던 것이다(마 18 : 18).
Wszystkie zdolności, a także wrażliwość osoby duchowej rozwijają się dzięki wzajemnej relacji z osobą fizyczną podczas życia na ziemi. Duch człowieka po śmierci może odczuwać miłość Boga tylko wtedy, gdy odczuwał tę miłość i bliskość Bożej obecności podczas swego ziemskiego życia. Wszystkie cechy osoby duchowej formują się w czasie jej przebywania w osobie fizycznej; grzeszne życie ziemskie obciąża osobę duchową upadłego człowieka złem i brzydotą, podczas gdy odkupienie grzechów otrzymane dzięki odpowiedniemu stylowi życia otwiera jej drogę do stania się dobrą. Z tego powodu Jezus musiał przyjść na ziemię w ciele, aby móc zbawić grzeszną ludzkość. Powinniśmy na ziemi wieść dobre życie. Jezus przekazał klucze do Królestwa Niebieskiego Piotrowi, który pozostał na ziemi (Mt 16:19), kierując do niego słowa: „Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 18:18), ponieważ główny cel opatrzności odnowy musi zostać spełniony na ziemi.
천국이든 지옥이든 영인체가 그곳에 가는 것은 하나님이 정하시는 것이 아니라 영인체 자신이 정하는 것이다. 인간은 원래 완성하면 하나님의 사랑을 완전히 호흡할 수 있도록 창조되었기 때문에, 범죄행위로 인하여 생긴 허물로 말미암아 이 사랑을 완전히 호흡할 수 없게 된 영인체는 완전한 사랑의 주체 되시는 하나님 앞에 서는 것이 도리어 고통이 되는 것이다. 그렇기 때문에 이러한 영인체는 하나님의 사랑과 먼 거리에 있는 지옥을 자진하여 선택하게 되는 것이다.
To nie Bóg decyduje o tym, czy po śmierci człowieka jego duch idzie do nieba czy do piekła; decyduje o tym on sam. Ludzie są stworzeni w ten sposób, że po osiągnięciu doskonałości będą oddychać miłością Boga. Ci, którzy za życia na ziemi popełniali grzechy, stają się duchami okaleczonymi, niezdolnymi w pełni oddychać tą miłością. Stać przed Bogiem, centrum prawdziwej miłości, jest dla nich udręką. Z własnej woli wybierają piekło, miejsce odległe od Bożej miłości.
한편 영인체는 육신을 터로 하여서만 생장(生長)할 수 있도록 창조되었기 때문에, 영인체의 번식은 어디까지나 육신생활에 의한 육신의 번식과 함께 하게 되는 것이다.
Ponieważ duch może wzrastać jedynie w środowisku osoby fizycznej, rozmnażanie osób duchowych odbywa się równocześnie z rozmnażaniem osób fizycznych, podczas życia na ziemi.
6.3.3 Umysł duchowy, umysł fizyczny i ich wzajemna zależność w umyśle ludzkim
생심(生心)과 육심(肉心)과의 관계는 성상(性相)과 형상(形狀)과의 관계와 같아서, 그것들이 하나님을 중심하고 수수작용(授受作用)을 하여 합성일체화하면, 영인체와 육신을 합성일체화하게 하여 창조목적을 지향하게 하는 하나의 작용체를 이루는 것이니, 이것이 바로 인간의 마음이다. 인간은 타락되어 하나님을 모르게 됨에 따라 선(善)의 절대적인 기준도 알지 못하게 되었으나, 위와 같이 창조된 본성에 의하여 인간의 마음은 항상 자기가 선이라고 생각하는 것을 지향하는 것이니, 이것을 양심(良心)이라고 한다. 그런데 타락인간은 선의 절대적인 기준을 알지 못하여 양심의 절대적인 기준도 세울 수 없기 때문에, 선의 기준을 달리함에 따라서 양심의 기준도 달라지게 되어, 양심을 주장하는 사람들 사이에도 흔히 투쟁이 일어나게 된다. 선을 지향하는 마음의 성상적인 부분을 본심(本心)이라 하고, 그 형상적인 부분을 양심이라고 한다.
Umysł człowieka składa się z umysłu duchowego i umysłu fizycznego. Zależność między tymi dwoma umysłami jest taka, jak zależność między naturą wewnętrzną i formą zewnętrzną. Kiedy zjednoczą się one we wzajemnej wymianie z Bogiem jako swoim centrum, tworzą zjednoczoną aktywną jednostkę, która prowadzi osobę duchową i osobę fizyczną w kierunku harmonii i realizacji celu stworzenia. Ta zjednoczona jednostka jest umysłem człowieka. Sumienie jest to funkcja umysłu, która dzięki swojej wrodzonej naturze z zawsze kieruje nas ku temu, co uważamy za dobre. Jednak w wyniku upadku człowiek utracił świadomość Boga, a co za tym idzie, świadomość absolutnego standardu dobra. Z tego powodu nie potrafimy ustalić właściwych kryteriów osądu dla swojego sumienia. W zależności od zmian naszych standardów dobra, zmienia się także standard sumienia; powoduje to częste konflikty nawet między zwolennikami sumiennego życia. Umysł pierwotny jest to funkcja umysłu człowieka, która dąży do absolutnego dobra. Umysł pierwotny ma się do sumienia tak, jak natura wewnętrzna do formy zewnętrznej.
그러므로 인간이 그 무지(無知)에 의하여 창조본연의 것과 그 기준을 달리한 선을 세우게 될 때에도 양심은 그 선을 지향하지만, 본심은 이에 반발하여 양심을 그 본심이 지향하는 곳으로 돌이키도록 작용한다. 사탄의 구애(拘碍)를 당하고 있는 생심과 육심이 수수작용을 하여 합성일체화하면, 인간으로 하여금 악을 지향하게 하는 또 하나의 작용체를 이루는 것이니, 이것을 우리는 사심(邪心)이라고 한다. 그러므로 인간의 본심이나 양심은 이 사심에 반발하여, 인간으로 하여금 사탄을 분립하고 하나님을 상대하게 함으로써, 악을 물리치고 선을 지향하게 하는 것이다.
Sumienie każe człowiekowi dążyć do dobra w oparciu o standard, który dany człowiek wytworzył sobie w stanie niewiedzy, często różny od pierwotnego standardu. Umysł pierwotny, wrażliwy na właściwy kierunek, sprzeciwia się temu błędnemu standardowi i pracuje nad naprawą sumienia. Dopóki nasz umysł duchowy i umysł fizyczny będą pozostawać pod panowaniem Szatana, aktywna struktura, którą one tworzą poprzez wzajemną wymianę, nazywa się umysłem zła. Umysł zła popycha bezustannie ludzi do popełniania złych czynów. Nasz umysł pierwotny i sumienie każą nam z nim walczyć. Wspólnie kierują one naszymi rozpaczliwymi wysiłkami, aby odrzucać złe pragnienia, trwać w dobru, zerwać więzi z Szatanem i powrócić do Boga.