모세의 사명을 계승한 여호수아가 이스라엘 선민을 인도하여 가나안 땅에 들어간 후, 옷니엘 사사(士師)를 위시한 12사사에 이어 삼손, 엘리, 사무엘에 이르기까지 도합 15사사가 이스라엘을 지도하였던 400년 간을 사사시대(士師時代)라고 한다. 그들 사사는 다음 시대에 있어 분담된 예언자(豫言者)와 제사장(祭司長)과 국왕(國王)의 사명을 겸임하고 있었다. 그러므로 유대교의 봉건사회(封建社會)는 이때부터 시작되었던 것이다. 이러한 사사시대를 실체적인 동시성으로 탕감복귀하는 시대였던 신약시대(新約時代)의 교구장제기독교회시대(敎區長制基督敎會時代)에 있어서도, 역시 교구장들은 기독교 신도들을 영도(領導)하는 면에 있어 사사의 그것에 해당하는 직분을 띠고 있었다.
Przejąwszy misję Mojżesza, Jozue wprowadził Izraelitów do Ziemi Kanaan. Przez następne czterysta lat piętnastu sędziów rządziło plemionami izraelskimi: trzynastu z nich (od Otniela po Samsona) zostało opisanych w Księdze Sędziów, dwóch pozostałych, Eli i Samuel — w Księdze Samuela. Sędzia spełniał równocześnie szereg powinności typowych dla proroka, kapłana i króla. W późniejszym okresie te godności zostały od siebie oddzielone i nie były więcej grupowane w rękach jednego człowieka. W czasach Sędziów Izrael był społeczeństwem feudalnym bez centralnego autorytetu politycznego. W Okresie Nowego Testamentu odpowiednikiem, który miał za zadanie odnowić w oparciu o zasadę odszkodowania Czas Sędziów, był okres Patriarchii. W tym okresie społeczności chrześcijańskiej przewodzili regionalni przywódcy kościołów: patriarchowie, biskupi oraz opaci. Byli oni na wzór Sędziów Starego Testamentu obarczeni obowiązkami proroków, kapłanów i królów. Społeczeństwo chrześcijańskie w dobie Patriarchów, stanowiące system feudalny kontrolowany przez lokalne autorytety, przypominało społeczność izraelską w czasach Sędziów. Ponieważ uważali zmartwychwstałego Jezusa za Króla Królów, ich lojalność wykraczała poza kategorie narodowe.
예수 이전의 시대에는 제1 이스라엘을 중심하고 영육(靈肉) 아울러 ‘메시아를 위한 기대’를 조성해 나아갔었기 때문에, 정치와 경제와 종교는 하나의 지도자 밑에 통솔되어 나아갔었다. 그러나 예수님 이후의 노정은 이미 조성된 ‘메시아를 위한 영적 기대’ 위에서 영적인 만왕의 왕 되신 예수님을 중심하고 영적인 왕국을 건설해 나아가게 되었기 때문에, 신약시대에 있어서의 제2 이스라엘에 의한 기독교계는 부활하신 예수님을 왕으로 모신 하나의 국토 없는 영적인 왕국인 것이다.
Bóg, zanim zesłał Jezusa, pracował z Pierwszym Izraelem nad ustanowieniem duchowego oraz materialnego fundamentu dla Mesjasza na poziomie narodowym, dlatego polityka, ekonomia i religia przejawiały silne narodowe tendencje. Chrześcijanie natomiast budowali królestwo duchowe pod przywództwem Mesjasza, stojącego na przygotowanym duchowym fundamencie.
교구장(敎區長)은 이러한 영적 왕국 건설에 있어서 사사(士師)와 같은 사명을 가지고 있었기 때문에 때로는 예언자도 되어야 했고, 때로는 제사장의 역할도 해야 했으며, 때로는 교구를 통치하는 국왕과 같은 사명도 해야 했던 것이다. 따라서 기독교봉건사회(基督敎封建社會)는 이때부터 시작되었다.
Duchowe Królestwo Jezusa nie było ograniczone do żadnego narodu, miało ono sięgać po krańce świata.
사사시대에 있어서는, 사탄세계인 애급(埃及)에서 출발한 이스라엘 민족은 모두 광야에서 쓰러지고 거기에서 출생한 그들의 후손들만이 오직 남아진 여호수아와 갈렙의 인도함을 따라 가나안 복지(福地)에 들어간 후에, 각 지파에게 분배된 새 땅에서 사사를 중심하고 새로운 선민(選民)을 형성하여 이스라엘 봉건사회의 기틀을 잡았던 것이다. 마찬가지로 교구장제기독교회시대(敎區長制基督敎會時代)에 있어서도 기독교는 사탄세계인 로마제국에서 해방된 후, 4세기에 몽고족(蒙古族)의 일파인 훈족의 서침(西侵)에 의하여 서구로 이동된 게르만 민족에게 복음을 전파함으로써, 서구의 새 땅에서 게르만 민족을 새로운 선민으로 세워 기독교봉건사회(基督敎封建社會)의 기틀을 형성하였던 것이다.
Okres Sędziów rozpoczął się po wyzwoleniu Izraelitów z Niewoli Egipskiej, gdy młodsze pokolenie, zjednoczone pod przywództwem Jozuego i Kaleba, wkroczyło do Ziemi Obiecanej. Podbite terytorium zostało podzielone pomiędzy poszczególne plemiona izraelskie. Osadnictwo przybrało charakter wiejski, centralną rolę odgrywali w społeczności sędziowie, a zjednoczony lud, będący narodem wybranym, funkcjonował w sposób feudalny. Podobnie było w erze chrześcijańskiej: okres patriarchii nastąpił po ustaniu prześladowań chrześcijan przez Imperium Rzymskie, świat szatana. Chrześcijanie rozprzestrzeniali Ewangelię wśród ludów germańskich, szczególnie tych, które migrowały w IV wieku do Europy Zachodniej w obawie przed Hunami. Bóg wywyższył plemiona germańskie w ich nowej ojczyźnie — Europie Zachodniej do pozycji nowego ludu wybranego i ustanowił wczesne społeczeństwo feudalne, które w późniejszych wiekach średnich przybrało bardziej dojrzałą postać.
애급(埃及)을 떠난 이스라엘 민족의 가나안 복귀노정에서, ‘실체기대(實體基臺)’를 이루기 위하여 성막(聖幕)을 메시아의 상징체인 동시에 아벨 대신의 조건물로 세웠었다는 사실은 이미 모세를 중심한 복귀섭리에서 상론(詳論)한 바이다. 그러므로 사사시대(士師時代)에 있어서의 이스라엘 민족은 사사(士師)들의 지도를 따라 성막의 뜻만을 받들어야 할 것이었는데, 이들은 가나안 7족을 멸하지 않고 그대로 남겨 둠으로써 그들로부터 악습을 받아 우상(偶像)을 섬기게 되었기 때문에 그들의 신앙에 큰 혼란을 가져왔었다. 마찬가지로 교구장제기독교회시대에 있어서도 기독교 신도들은 교구장의 지도를 따라 메시아의 형상체인 동시에 아벨 대신의 조건물인 교회의 뜻만을 받들어야 할 것이었는데, 그들은 게르만 민족으로부터 잡도(雜道)의 영향을 받았기 때문에 그들의 신앙에 큰 혼란을 가져오게 되었던 것이다.
Mówiliśmy wcześniej, że Izraelici po wejściu do Kanaan wybudowali Przybytek stanowiący symbol Mesjasza, a zarazem probierz wskazujący, kto wśród Izraelitów zajmuje pozycję Abla, potrzebną dla utworzenia podstawy wcielenia (patrz Mojżesz i Jezus 2.2.2.3). Izraelici w omawianym okresie mieli za zadanie otaczać największą czcią Przybytek oraz stosować się do poleceń sędziów. Niestety, zamiast zniszczyć siedem plemion kananejskich, Izraelici zaczęli żyć wraz z nimi oraz przyjmować obce zwyczaje. Zaczęli nawet czcić obce bożki, wprowadzając duży zamęt do własnej wiary. Podobnie było w czasach chrześcijańskich patriarchii: Chrześcijanie mieli darzyć szacunkiem Kościół (obraz Mesjasza) oraz okazywać posłuszeństwo patriarchom, biskupom i opatom. Kościół wskazywał, czy dany człowiek był Ablem czy Kainem. Niestety Kościół, podobnie jak Izraelici, uległ wpływom religii i kultury pogańskich plemion germańskich, które wniosły sporą dawkę chaosu i zamieszania do wiary chrześcijańskiej.