통일왕국시대(統一王國時代)에 들어서면서 사사가 제1 이스라엘을 영도하던 시대는 지나가고, 하나님의 명령을 직접 받는 예언자(豫言者)와 성막이나 성전을 받드는 제사장(祭司長)과 백성을 통치하는 국왕(國王)이 정립(鼎立)하여 복귀섭리의 목적을 중심하고 각자의 지도적인 사명을 수행해야 했던 것이다. 그러므로 이 시대를 실체적인 동시성으로 탕감복귀하는 기독왕국시대(基督王國時代)에 있어서도, 교구장이 제2 이스라엘을 영도해 나아가던 시대는 지나고, 예언자에 해당되는 수도원(修道院)과 제사장에 해당되는 교황(敎皇)과 백성을 통치하는 국왕이 복귀섭리의 목적을 중심하고 제2 이스라엘을 지도해 나아가야만 했던 것이다.
Kiedy czasy Sędziów dobiegły końca, Pierwszy Izrael wszedł w okres Zjednoczonego Królestwa, w którym tradycyjne prerogatywy sędziego zostały rozdzielone pomiędzy proroka, kapłana i króla. Prorok odpowiedzialny był za wypełnianie otrzymywanych bezpośrednio od Boga poleceń i instrukcji, kapłan za sprawy kultu, którego centrum był Przybytek, a w późniejszym okresie Świątynia, król natomiast za rządzenie państwem. Każdy z nich piastował właściwą sobie misję, której celem było prowadzenie Izraela do wypełnienia celu opatrzności odnowy. Okres Imperium Chrześcijańskiego miał za zadanie odnowić w oparciu o identyczne zasady odszkodowania okres Zjednoczonego Królestwa. Zatem, kiedy okres lokalnych patriarchów Kościoła dobiegł końca, spełniane przez patriarchę funkcje zostały rozdzielone pomiędzy: przywódców wspólnot zakonnych (odpowiadających prorokom Starego Testamentu), papieża (odpowiadającego Najwyższemu Kapłanowi) oraz cesarza, który rządził ludem. Byli oni odpowiedzialni za prowadzenie Drugiego Izraela w kierunku wypełnienia celu opatrzności zbawienia.
당시의 기독교는 예루살렘, 안디옥, 알렉산드리아, 콘스탄티노플, 로마 등의 5대 교구(敎區)로 분립되어 있었다. 그중에서도 가장 우위에 있었던 로마교구장은 다른 교구를 통할(統轄)하는 위치에 있었으므로, 특히 그를 교황이라고 부르게 되었었다.
W okresie wcześniejszym Kościół Chrześcijański był podzielony na pięć patriarchatów: Jerozolimski, Antiocheński, Aleksandryjski, Konstantynopolitański oraz Rzymski — dominujący na Zachodzie. Rzymski patriarcha, nazywany papieżem, przewodził biskupom i opatom w Europie Zachodniej.
이스라엘 민족이 애급(埃及)에서 해방되어 나오던 때의 모세의 성막이상(聖幕理想)은 통일왕국시대(統一王國時代)에 이르러서야 비로소 국왕을 중심한 성전이상으로 나타나 왕국을 이루었었는데, 이것은 장차 예수님이 실체성전으로 오셔서 만왕의 왕이 되어 왕국을 건설하실 것의 형상노정(形象路程)이었던 것이다(사 9 : 6). 그와 마찬가지로 기독왕국시대에 있어서도, 기독교 신도들이 로마제국에서 해방되던 때 성어거스틴에 의하여 그의 기독이상(基督理想)으로서 저술되었던 ‘신국론(神國論)’이 이때에 와서 카알대제에 의하여 기독왕국(카알대제 때부터의 프랑크왕국)으로 나타났던 것인데, 이것은 장차 예수님이 만왕의 왕으로 재림하시어 왕국을 건설하실 것의 형상노정이었던 것이다. 그러므로 이 시대에는 국왕과 교황이 하나님의 뜻을 중심하고 완전히 하나가 되어 기독이상을 실현함으로써, 예수님 이후 ‘메시아를 위한 영적 기대’ 위에서 교황을 중심하고 이루어 나왔던 국토 없는 영적 왕국과 국왕을 중심한 실체적인 왕국이 기독이상을 중심하고 하나되어야 했던 것이다. 만일 그때 그렇게 되었더라면 종교와 정치와 경제는 일치되어 ‘재림하실 메시아를 위한 기대’를 이루게 되었을 것이었다.
W okresie Zjednoczonego Królestwa królowie ustanowili królestwo Izraela, którego ośrodkiem duchowym była Świątynia w Jerozolimie. Stanowiła ona kontynuację mojżeszowego Przybytku, sięgającego swymi początkami czasów Wyjścia. Świątynia była również obrazowym przedstawieniem Królestwa Niebieskiego, które miało powstać w przyszłości pod rządami Jezusa — Króla Królów (Iz. 9:6). Podobnie było w okresie Imperium Chrześcijańskiego, kiedy cesarstwo Karola Wielkiego realizowało ideał państwa chrześcijańskiego, opisanego przez Św. Augustyna w „Państwie Bożym”. Św. Augustyn żył w końcowych latach ucisku chrześcijan w Imperium Rzymskim, a więc w okresie opatrznościowo odpowiadającym czasom Mojżesza. Cesarstwo Karola Wielkiego było obrazowym przedstawieniem Królestwa Bożego, które miało być ustanowione w czasach Powtórnego Przyjścia przez Chrystusa — Króla Królów. Ideał państwa chrześcijańskiego mieli zrealizować w tym okresie papież i cesarz poprzez wspólne zjednoczenie w pełnieniu Woli Boga. Kierowane przez papieża duchowe królestwo, ustanowione na fundamencie duchowym, przygotowanym na przyjęcie Mesjasza, oraz kierowane przez cesarza ziemskie królestwo winny były się zjednoczyć połączone nauką Jezusa. Gdyby to się stało, wówczas w czasie Imperium Chrześcijańskiego doszłoby do harmonijnej współpracy pomiędzy religią, polityką i ekonomią, a w rezultacie doszłoby do ustanowienia fundamentu potrzebnego dla Powtórnego Przyjścia Chrystusa.
통일왕국시대(統一王國時代)에 있어서 ‘믿음의 기대’를 복귀하는 중심인물은 예언자를 통해 주시는 하나님의 말씀을 실현해야 할 국왕(國王)이었다. 예언자(豫言者)나 제사장(祭司長)은 하나님의 말씀을 대신하여 나서기 때문에 그 시대에 있어서 아벨의 입장에 서게 된다. 그러나 복귀섭리노정(復歸攝理路程)에 있어서 그는 어디까지나 영계(靈界)를 대신하여 천사장(天使長)의 입장에서 실체세계를 복귀해야 되었기 때문에, 국왕이 설 수 있는 영적인 터전을 마련하고 왕을 축복(祝福)하여 세운 후에는 그 앞에 가인의 입장에 서지 않으면 아니 된다. 따라서 국왕은 예언자의 말씀에 의하여 국가를 통치해야 되고, 예언자는 하나의 국민의 입장에서 국왕에게 순종해야 된다. 그러므로 이 시대에 있어서의 ‘믿음의 기대’를 복귀하는 중심인물은 국왕이었던 것이다.
W okresie zjednoczonego królestwa izraelskiego osobą centralną odpowiedzialną za odnowienie podstawy wiary był król. Król był odpowiedzialny za wypełnienie Słowa Boga przekazywanego przez proroków. Przed pojawieniem się instytucji królewskiej w Izraelu osobami zajmującymi pozycję Abla, reprezentantami i nauczycielami Słowa Bożego byli prorok i najwyższy kapłan. Ich misja, określona przez opatrzność odnowy, polegała na tym, że reprezentując z pozycji archanioła świat duchowy mieli odnowić świat fizyczny. Po ustanowieniu fundamentu dla króla, po jego namaszczeniu i pobłogosławieniu, prorok i najwyższy kapłan mieli stanąć wobec niego w pozycji Kaina. Król miał rządzić królestwem, zwracając uwagę na prowadzenie i rady proroków, ci zaś jako jego poddani i doradcy mieli okazywać mu posłuszeństwo.
사실상 아브라함으로부터 800년 되던 때에, 예언자 사무엘은 하나님의 명을 받들어 사울에게 기름을 부어 축복함으로써 그를 제1 이스라엘 선민의 첫 왕으로 세웠던 것이다(삼상 8 : 19∼22, 10 : 1∼24). 사울왕이 사사시대(士師時代) 400년 기대 위에서 그의 재위 40년을 뜻맞게 세웠더라면, 그는 애급고역(埃及苦役) 400년과 모세의 바로궁중 40년을 탕감복귀(蕩減復歸)한 입장에 설 수 있었기 때문에, 그는 ‘40일 사탄 분립기대’ 위에서 ‘믿음의 기대’를 세울 수 있었을 것이었다. 따라서 사울왕이 이 기대 위에서 메시아의 형상체인 성전(聖殿)을 건축하고 그것을 받들었더라면, 그는 모세가 제1차 민족적 가나안 복귀에 실패하지 않고 성공하여 성전을 건축하고 그것을 받든 것과 같은 입장에 설 수 있었던 것이다. 그리고 이스라엘 선민들이 사울왕을 중심한 그 ‘믿음의 기대’ 위에서 성전을 받들고 나아가는 이 국왕을 절대로 믿고 순종하였더라면, 그들은 ‘실체기대(實體基臺)’를 조성하여 ‘메시아를 위한 기대’를 이루었을 것이었다.
Około osiemset lat po przybyciu potomków Abrahama do Egiptu prorok Samuel namaścił z Woli Boga Saula na pierwszego króla Izraela (I Król. 11:5-13). Król Saul stał na czterystuletnim fundamencie epoki Sędziów. Gdyby jego czterdziestoletnie rządy przebiegały zgodnie z pragnieniem Boga, wówczas Saul odnowiłby w oparciu o zasadę odszkodowania czterystuletni okres niewoli w Egipcie i czterdziestoletni okres przebywania Mojżesza w pałacu faraona. W ten też sposób król Saul wypełniłby opatrzność oddzielenia od Szatana (opartą o liczbę czterdzieści) oraz ustanowiłby podstawę wiary. Gdyby stojąc na tym fundamencie, Saul wybudował i wywyższył Świątynię (Obraz Mesjasza), wówczas mógłby stanąć w pozycji, którą Bóg wyznaczył dla Mojżesza, gdyby ten nie zawiódł podczas pierwszej próby Odnowy Kanaanu, lecz wybudował Świątynię w Kanaan i otoczył ją kultem. Jeśli naród wybrany odziedziczyłby ten fundament wiary, wiernie naśladując swego króla w czci okazywanej Świątyni, wówczas król i lud wspólnie ustanowiliby podstawę wcielenia. Tym samym, już wtedy doszłoby do ustanowienia podstawy na przyjęcie Mesjasza.
그러나 사울왕은 선지자(先知者) 사무엘을 통하여 내리셨던 하나님의 명령을 거역하였기 때문에(삼상 15 : 1∼23) 성전을 건축하지 못하였다. 이와 같이 성전을 건축하지 못한 사울왕은 바로 제1차 민족적 가나안 복귀에 실패한 모세와 같은 입장에 놓여졌었다. 그리하여 사울왕을 중심한 복귀섭리(復歸攝理)도 모세 때와 같이, 다윗왕 40년을 거쳐 솔로몬왕 40년에 이르러서야 그 ‘믿음의 기대’는 이루어져서 성전을 건축할 수 있게 되었었다. 마치 아브라함의 뜻이 이삭을 거쳐 야곱 때에 이루어진 것과 같이, 아브라함의 입장이기도 하였던 사울왕의 성전 건축의 뜻은 다윗왕을 거쳐 솔로몬왕 때에 이르러 이루어졌던 것이다. 그러나 솔로몬왕이 음란(淫亂)으로 흘러서 ‘실체헌제(實體獻祭)’를 위한 아벨의 위치를 떠났기 때문에 ‘실체기대’는 이루어지지 않았었다. 따라서 통일왕국시대에 이루어져야 했던 ‘메시아를 위한 기대’는 이루어지지 않았던 것이다.
Król Saul postąpił jednakże wbrew poleceniom Boga przekazanym przez proroka Samuela (I Sam 15:1-23) i zaprzepaścił możliwość budowy Świątyni. W wyniku tego błędu Saul odniósł podobną porażkę jak Mojżesz podczas pierwszej narodowej odnowy Kanaanu. Opatrzność odnowy ześrodkowana na Saulu, podobnie jak w przypadku Mojżesza, uległa przedłużeniu. Musiało upłynąć czterdzieści lat rządów króla Dawida i czterdzieści lat panowania króla Salomona zanim doszło do ustanowienia podstawy wiary i wybudowania Świątyni. Jak zostało powiedziane wcześniej, król Saul stał również w tej samej pozycji co Abraham. Wola Boga, powierzona Abrahamowi, została ostatecznie zrealizowana dopiero przez Izaaka i Jakuba. Podobnie było z Bożą Wolą dotyczącą budowy Świątyni, była realizowana przez Saula, Dawida oraz ostatecznie wypełniona przez króla Salomona. Król Salomon wybudował co prawda Świątynię, lecz pomimo tego utracił pozycję Abla w ofierze substancjalnej, kiedy biorąc wiele obcych żon, pogrążył się w rozpuście i odwrócił od Boga (I Król. 11:3-7). Izrael nie zdołał ustanowić podstawy wcielenia, a w rezultacie zaprzepaszczona została podstawa na przyjęcie Mesjasza.
기독왕국시대(基督王國時代)에 있어서는 통일왕국시대(統一王國時代)의 모든 것을 실체적인 동시성으로 탕감복귀해야 되었기 때문에, 이 시대의 ‘믿음의 기대’를 탕감복귀하는 중심인물은 수도원이나 교황의 기독이상(基督理想)을 실현시켜야 할 국왕이었다. 따라서 교황은 통일왕국시대에 있어서의 예언자의 뜻을 받드는 제사장의 입장에 있었기 때문에, 그는 국왕이 기독이상을 실현해 나아갈 수 있는 영적인 터전을 마련하고, 그를 축복하여 왕으로 세운 후에는 하나의 국민의 입장에서 그에게 순종해야 되고, 한편 국왕은 교황의 이상(理想)을 받들어 국민을 통치해야 될 것이었다. 사실상 이러한 섭리의 목적을 위하여 교황 레오 3세는 기원 800년에 카알대제를 축복하여 금관(金冠)을 씌움으로써 그를 제2 이스라엘 선민의 첫 왕으로 세웠던 것이다.
W okresie Imperium Chrześcijańskiego musiało zostać odnowione w oparciu o identyczne warunki odszkodowania wszystko to, co było związane ze Zjednoczonym Królestwem Izraela. Osobą centralną dla odnowienia podstawy wiary był cesarz. Jego odpowiedzialność polegała na wypełnieniu ideałów chrześcijańskich, wyznaczanych przez przywódców monastycznych i papieża. Papież ze swej strony odgrywał taką rolę jak najwyższy kapłan w Izraelu, który Boże pouczenia otrzymywał od proroków. Papież był odpowiedzialny za ustanowienie duchowego fundamentu, na gruncie którego cesarz mógłby zrealizować ideał państwa chrześcijańskiego. Po uprzedniej koronacji i pobłogosławieniu cesarza, papież miał mu okazywać posłuszeństwo w sprawach doczesnych jako jeden z jego poddanych. Cesarz w zamian miał popierać i kontynuować duchową pracę papiestwa. Papież Leon III koronował i błogosławił Karola Wielkiego na pierwszego cesarza chrześcijaństwa w 800 roku n.e.
카알대제는 사사시대(士師時代) 400년을 실체적인 동시성으로 탕감복귀한 교구장제기독교회시대(敎區長制基督敎會時代) 400년 기대 위에 섰었기 때문에, 사울왕과 같이 ‘40일 사탄 분립기대’ 위에 서게 되었었다. 따라서 카알대제가 이 기대 위에서 그리스도의 말씀을 받들어 기독이상(基督理想)을 실천해 나아가면, 이 시대의 ‘믿음의 기대’는 이루어지게 되는 것이었다.
Karol Wielki stał na fundamencie czterystuletniego okresu Patriarchów, który w oparciu o zasady odszkodowania odnowił odpowiadający mu opatrznościowo czterystuletni okres Sędziów. Dlatego Karol Wielki, podobnie jak król Saul, stał na fundamencie opatrznościowej separacji od Szatana opartej o liczbę czterdzieści. Karol Wielki miał ustanowić podstawę wiary, żyjąc w sposób wierny nauce Jezusa i pracując nad realizacją idealnego państwa chrześcijańskiego.
사실상 카알대제는 교황에게 축복을 받고 왕위(王位)에 오름으로써 이 기대를 이루었었던 것이다. 그러므로 당시의 제2 이스라엘이 이러한 입장에 있는 국왕을 절대로 믿고 순종하였더라면 그때에 ‘실체기대(實體基臺)’는 세워졌을 것이요, 따라서 ‘재림하실 메시아를 위한 기대’도 이루어졌을 것이었다. 이와 같이 되었어야만 ‘메시아를 위한 영적 기대’ 위에서 교황을 중심하고 세워진 영적인 왕국과 국왕을 중심한 실체적인 왕국이 하나되어, 그 터전 위에 예수님이 다시 오셔서 메시아왕국을 이룰 수 있었을 것이었다. 그러나 국왕이 하나님의 뜻을 받들지 못함으로써 ‘실체헌제(實體獻祭)’를 하기 위한 아벨의 위치를 떠났었기 때문에 ‘실체기대’는 이루어지지 않았고, 따라서 ‘재림하실 메시아를 위한 기대’도 이루어지지 않았던 것이다.
Fundament ten został w rzeczywistości ustanowiony w momencie koronacji Karola Wielkiego na cesarza. Gdyby Drugi Izrael w sposób absolutny wierzył i podążał za Karolem Wielkim, wówczas zostałaby ustanowiona podstawa wcielenia, a tym samym fundament potrzebny na przyjęcie Mesjasza. Innymi słowy, duchowe królestwo pod przewodnictwem papieża i ziemskie królestwo pod przewodnictwem cesarza miały w pełni się zjednoczyć, stojąc na istniejącym, duchowym fundamencie na przyjęcie Mesjasza. Wówczas, mając tak solidny fundament, mógłby przyjść Chrystus i zbudować swoje Królestwo. Jednakże cesarze nie dochowali posłuszeństwa Woli Boga i opuścili pozycję Abla, niezbędną do złożenia substancjalnej ofiary. Tym samym nie można było ustanowić ani podstawy wcielenia, ani podstawy na przyjęcie Pana Powtórnego Przyjścia.
