타락한 인간은 창조목적(創造目的)을 완성한 인간으로서의 가치를 갖추지 못하였으므로, 자기보다 저급하게 창조된 천사(天使)를 우러러볼 정도로 천한 자리에 떨어져 버렸다. 그러나 예수님은 창조목적을 완성한 인간으로서의 가치를 모두 갖추고 계셨기 때문에 천사를 비롯한 모든 피조세계(被造世界)를 주관할 수 있는 자격을 가지고 계셨던 것이다(고전 15 : 27). 한편 타락인간에게는 원죄가 있으므로 사탄이 침범할 수 있는 조건이 그대로 남아 있다. 그러나 예수님에게는 원죄가 없기 때문에 사탄이 침범할 수 있는 아무런 조건도 없는 것이다. 그리고 타락인간은 하나님의 뜻과 그의 심정(心情)을 알 수 없다. 혹시 그것을 안다 하더라도 그것은 극히 부분적인 것에 지나지 않는다. 그러나 예수님은 이것을 완전히 아시고 또 그 심정을 체휼하는 입장에서 생활하고 계시는 것이다.
Upadły człowiek nie posiada w sobie nic z wartości prawdziwego człowieka. Upadek zepchnął nas tak nisko, że zazdrościmy nawet aniołom, istotom stworzonym pierwotnie dla naszej posługi. Wyjątkiem jest Jezus, który poprzez realizację celu stworzenia osiągnął wartość prawdziwego człowieka, dlatego Bóg „wszystko rzucił pod stopy Jego” (I Kor 15:27). Upadły człowiek jest obciążony grzechem pierworodnym i przez to wystawiony na ataki Szatana. Jezus będąc wolny od grzechu pierworodnego, nie zbudował dla Szatana żadnych warunków, w oparciu o które ten mógłby go atakować. Upadły człowiek nie jest w stanie zgłębić Bożego Serca i pojąć Bożej Woli, najczęściej ma o tym bardzo mgliste pojęcie. Jezus nie tylko głęboko rozumiał i odczuwał Wolę i Serce Boga, lecz także doświadczał Bożego Serca w swoim codziennym życiu.
따라서 인간은 타락된 상태에 머물러 있는 한 아무 가치도 없는 존재이지만, 참부모 되시는 예수님으로 말미암아 중생(重生)하여 원죄를 벗고 선의 자녀가 되면, 예수님과 같이 창조목적을 완성한 인간으로 복귀되는 것이다. 그것은 마치 우리 인간 사회의 부자간(父子間)에 있어서 아버지와 아들로서의 서차(序次)가 있을 뿐 그 본연의 가치에는 추호의 차이도 있을 수 없는 것과 마찬가지이다.
Człowiek w swym upadłym stanie nie posiada praktycznie nic ze swej pierwotnej wartości. Odzyskuje ją dopiero wtedy, gdy zaczyna się duchowo i fizycznie odradzać przez Jezusa — Prawdziwego Rodzica, stając się jego dobrym, oczyszczonym z grzechu pierworodnego dzieckiem, prawdziwą osobą, która podobnie jak sam Mesjasz wypełnia cel stworzenia. Relacja między Jezusem i odrodzonym człowiekiem przypomina związek rodziców i dzieci. W relacji tej panuje pewien „wertykalny” porządek, ale wartość rodzica jest taka sama jak wartość dziecka.
그러므로 그리스도는 교회의 머리가 되고(엡 1 : 22), 우리는 그의 몸이 되며 지체(肢體)가 된다(고전 12 : 27). 따라서 예수님은 본성전(本聖殿)이요 우리는 분성전(分聖殿)이 되는 것이다. 그리고 예수님은 포도나무요 우리는 그의 가지이며(요 15 : 5), 한편 돌감람나무인 우리는 참감람나무 되시는 예수님에게 접붙임으로써 참감람나무가 될 수 있는 것이다(롬 11 : 17). 그러므로 예수님은 우리를 친구라 하셨고(요 15 : 14), 또 그(예수님)가 나타나시면 우리도 그와 같을 줄을 안다(요일 3 : 2)고 한 성구도 있다. 그리고 성경은 오직 예수님은 처음 익은 열매요 우리는 다음 익은 열매라고 밝히고 있는 것이다(고전 15 : 23).
Podobnie jest w tradycji chrześcijańskiej, która uznaje Jezusa za głowę Kościoła (Ef 1:22), a wiernych za ciało i członki tegoż Kościoła (I Kor 12:27). Jezus jest główną świątynią, wierni — świątyniami córkami, Jezus jest krzewem winnym, wierni — jego latoroślami (J 15:5). Chrześcijanin jest jak dziczka oliwna; aby stać się szlachetnym drzewem oliwnym, musi zostać zaszczepiony przez prawdziwe Drzewo Oliwne, którym jest Jezus (Rz 11:17). Jezus nazywał nas „swymi przyjaciółmi” (J 15:14), Jan Ewangelista powiada, że kiedy Jezus powtórnie przyjdzie, staniemy się tacy jak on (I J 3:2). Jezus jest „pierwszym owocem”, lecz kiedy powróci, my, którzy należymy do niego, będziemy następnymi (I Kor 15:23).