7.1 Rozwój historyczny w wieku opatrzności odnowy
7.2 Rozwój historii w epoce przedłużonej opatrzności odnowy
7.2.1 Opatrzność odnowy a historia Zachodu
7.2.2 Wzajemne powiązania między historią religii, ekonomii i polityki
7.2.3 Społeczeństwo rodowe
7.2.4 Społeczeństwo feudalne
7.2.5 Społeczeństwo monarchiczne i imperializm
7.2.6 Demokracja i socjalizm
7.2.7 Idee współzależności, wzajemnego dobrobytu i uniwersalnych wartości a komunizm
앞에서 이미 논술한 바와 같이, 복귀섭리(復歸攝理)의 목적은 결국 ‘메시아를 위한 기대’를 복귀하려는 데 있으므로 그 섭리가 연장됨에 따라서 그 기대를 복귀하려는 섭리가 반복되어 가는 것이다. 그런데 ‘메시아를 위한 기대’를 조성하기 위하여는, 첫째로 복귀섭리를 담당한 어떠한 중심인물(中心人物)이 어느 기간을 두고 어떤 조건물(條件物)을 통하여 하나님의 뜻에 합당한 ‘상징헌제(象徵獻祭)’를 함으로써 ‘믿음의 기대’를 세워야 하고, 둘째로는 ‘타락성을 벗기 위한 탕감조건’을 세워서 하나님의 뜻에 합당한 ‘실체헌제(實體獻祭)’를 함으로써 ‘실체기대(實體基臺)’를 이뤄야 한다. 그러므로 ‘메시아를 위한 기대’를 복귀하려는 섭리를 반복하여 온 복귀섭리의 노정은 결국 ‘상징헌제’와 ‘실체헌제’를 탕감복귀(蕩減復歸)하려는 섭리의 반복이었던 것이다. 따라서 ‘메시아를 위한 기대’를 복귀하기 위한 섭리노정의 반복으로 형성되는 섭리적 동시성(攝理的 同時性)의 시대는, 결국 위에서 말한 두 헌제를 탕감복귀하려 했던 섭리적인 사실로써 그 동시성이 형성되었던 것이다.
Ostatecznym celem opatrzności odnowy jest przygotowanie fundamentu na przyjście Mesjasza, dlatego przedłużenie opatrzności pociąga za sobą powtórzenie pracy nad ustanowieniem tego fundamentu. Wiemy, że fundament na przyjęcie Mesjasza może być zbudowany tylko wówczas, gdy osoba centralna ustanowi podstawę wiary, składając symboliczną ofiarę zaakceptowaną przez Boga. Do złożenia ofiary wymagany jest pewien obiekt ofiarny, który człowiek poświęca, oraz czas potrzebny do jej złożenia. Osoba centralna winna następnie ustanowić podstawę wcielenia, składając Bogu substancjalną ofiarę, polegającą na spełnieniu warunków odszkodowania potrzebnych do usunięcia upadłej natury. Ponawiane w trakcie opatrzności próby ustanowienia fundamentu na przyjęcie Mesjasza były w rzeczywistości powtarzającymi się próbami odnowy symbolicznej i substancjalnej ofiary w oparciu o zasady odszkodowania. Historia wskazuje na paralelność łączącą opatrznościowe okresy, będącą rezultatem powtarzających się w trakcie opatrzności prób ustanowienia fundamentu dla Mesjasza w oparciu o zasadę odszkodowania. Wiek Przedłużonej Opatrzności Odnowy miał za zadanie odnowić Wiek Opatrzności Odnowy za pomocą paralelnych warunków odszkodowania typu substancjalnego. Spójrzmy teraz z perspektywy opatrznościowej tożsamości czasu na najważniejsze cechy każdego z opatrznościowych okresów.
우리는 이제 이러한 원칙하(原則下)에서 각 섭리시대의 성격을 살펴보기로 하자. 그런데 그 시대적 성격을 파악하기 위하여는, 그 섭리를 담당했던 중심민족(中心民族)과 그 중심사료(中心史料)에 대한 이해가 필요하다. 그러므로 우리는 먼저 복귀섭리를 이루어 나온 중심민족과 그 사료를 상고해 보아야 하는 것이다.
Aby pojąć ich znaczenie musimy zidentyfikować jednostki i grupy ludzi, które niosły na swych barkach główną odpowiedzialność za Bożą Opatrzność, a także określić źródła historyczne, które rzucają światło na ich życie.
인류역사는 수많은 민족사(民族史)로써 연결되어 왔다. 그런데 하나님은 그중에서 어떤 민족을 특별히 택하셔서 ‘메시아를 위한 기대’를 조성하는 전형적(典型的)인 복귀섭리노정(復歸攝理路程)을 걷게 하심으로써, 그 민족으로 하여금 천륜(天倫)의 중심이 되어 인류역사를 향도(嚮導)하도록 이끌어 나오신 것이다. 이러한 사명을 위하여 택함을 받은 민족을 하나님의 선민(選民)이라고 한다.
Historia ludzkości jest sumą niezliczonych historii poszczególnych jednostek. Tym niemniej Bóg wybiera pewnych ludzi z zadaniem ustanowienia modelowej drogi odnowy w celu zbudowania fundamentu dla Mesjasza. Ludzi tych stawia w centrum Opatrzności i prowadzi w oparciu o Swą Zasadę, a ich życie wpływa na przebieg historii jako całości. Ludzie bądź naród, któremu Bóg powierzył taką misję, jest nazywany Bożym narodem wybranym.
하나님의 선민은 본시 ‘메시아를 위한 가정적인 기대’를 세운 아브라함의 후손으로써 이루어졌었다. 그러므로 아브라함으로부터 시작되는 복귀섭리시대(復歸攝理時代)의 섭리를 이루어 나온 중심민족은 이스라엘 선민이었다. 따라서 이스라엘 민족사는 이 시대에 있어서의 복귀섭리역사의 사료(史料)가 되는 것이다.
Pierwszymi wybranymi przez Boga ludźmi, którzy ustanowili rodzinny fundament na przyjęcie Mesjasza, byli potomkowie Abrahama, Izaaka i Jakuba. Dlatego też Izrael był w głównej mierze odpowiedzialny za Bożą Opatrzność w Wieku Opatrzności Odnowy. Stary Testament, będący rejestrem historii Izraela, dostarcza materiału źródłowego, w oparciu o który można studiować historię opatrzności tego okresu.
그러나 이스라엘 민족은 예수님을 십자가에 내준 후부터 선민의 자격을 상실하게 되었다. 그러므로 이것을 예견하신 예수님은 일찍이 포도원의 비유를 말씀하시고 그 결론으로 하나님의 나라를 너희는 빼앗기고 그 나라의 열매 맺는 백성이 받으리라(마 21 : 43)고 말씀하셨던 것이다. 그리고 또 바울도, 아브라함의 혈통적인 후손이라고 해서 그들이 이스라엘이 되는 것이 아니라, 하나님의 약속의 뜻을 받드는 백성이라야 이스라엘이 된다고 하였던 것이다(롬 9 : 6∼8).
Naród Izraelski niestety odrzucił Jezusa i utracił kwalifikacje narodu wybranego. Przewidywał to Jezus w przypowieści o pracownikach winnicy: Królestwo Niebieskie będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce (Mt 21:43). Z podobnym bólem mówił o swych rodakach św. Paweł: Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelem, i nie wszyscy przez to, że są potomkami Abrahama, stają się jego dziećmi… nie synowie co do ciała są dziećmi Bożymi, lecz synowie obietnicy są uznani za potomstwo (Rz 9: 6–8).
사실상 예수님으로부터 시작된 복귀섭리연장시대(復歸攝理延長時代)의 섭리를 이루어 나온 중심민족은 이스라엘 민족이 아니라, 그들이 다하지 못한 하나님의 복귀섭리를 계승한 기독교 신도들이었다. 따라서 기독교사가 이 시대의 복귀섭리역사의 사료가 되는 것이다. 이러한 의미에서 구약시대(舊約時代)의 아브라함의 혈통적인 후손을 제1 이스라엘이라고 한다면, 신약시대(新約時代)의 기독교 신도들은 제2 이스라엘이 되는 것이다.
Ludźmi w sposób centralny odpowiedzialnymi za Bożą opatrzność w Wieku Przedłużonej Opatrzności Odnowy byli nie Żydzi, lecz chrześcijanie. Ponieważ chrześcijaństwo przejęło misję zakończenia Bożej opatrzności odnowy, historia chrześcijaństwa dostarcza nam źródłowego materiału dla zrozumienia Bożej opatrzności tej epoki. Ze względu na głęboki związek między tymi dwiema epokami, potomkowie Abrahama z czasów Starego Testamentu mogą być określani jako Pierwszy Izrael, a chrześcijanie epoki Nowego Testamentu jako Drugi Izrael (1 Tyt.2:14; 1 Piotr 2:9-10).
구약과 신약의 성서를 대조해 보면, 구약성서의 율법서(律法書, 창세기에서 신명기까지의 5권), 역사서(歷史書, 여호수아에서 에스더까지의 12권), 시문서(詩文書, 욥기에서 아가까지의 5권), 예언서(豫言書, 이사야에서 말라기까지의 17권)는 각각 신약성서의 복음서(福音書), 사도행전(使徒行傳), 사도서한(使徒書翰), 요한계시록에 해당되는 것이다. 그런데 구약성서의 역사서에는 제1 이스라엘의 2천년 역사가 전부 기록되어 있지만, 신약성서의 사도행전에는 예수님 당시의 제2 이스라엘(기독교 신도)의 역사만 기록되어 있다. 그러므로 신약성서의 사도행전이 구약성서의 역사서에 해당하는 내용이 되기 위하여는 예수님 이후 2천년 간의 기독교사(基督敎史)가 거기에 더 첨가되지 않으면 안 된다. 그러므로 기독교사는 예수님 이후의 복귀섭리역사(復歸攝理歷史)를 꾸미는 사료(史料)가 되는 것이다.
Kiedy porównamy Stary i Nowy Testament, to okaże się, że księgi Starego Testamentu: pięć ksiąg Mojżeszowych (od Księgi Rodzaju do Księgi Powtórzonego Prawa), dwanaście ksiąg historycznych (od Księgi Jozuego do Księgi Estery), pięć ksiąg mądrościowych (od Księgi Hioba do Pieśni nad Pieśniami), a także siedemnaście ksiąg prorockich (od Księgi Izajasza do Księgi Malachiasza) odpowiadają księgom Nowego Testamentu: Ewangeliom, Dziejom Apostolskim, Listom i Apokalipsie. Istnieją jednakże pewne różnice; podczas gdy księgi historyczne Starego Testamentu są zapisem dwóch tysięcy lat historii Izraela, Dzieje Apostolskie zawierają tylko historię pierwszego pokolenia Chrześcijan. Aby więc znaleźć historyczne źródła dotyczące opatrznościowej pracy Boga w Nowym Testamencie, porównywalne do tych znajdujących się w Starym Testamencie, musimy wziąć dodatkowo pod uwagę całą historię chrześcijaństwa od czasów Jezusa po dzień dzisiejszy.
상기(上記)한 제1 제2, 두 이스라엘의 역사를 중심하고 동시성으로 이루어진 복귀섭리시대와 복귀섭리연장시대를 이루고 있는 각 시대의 성격을 대조하여 봄으로써, 사실상 인류역사(人類歷史)는 살아 계신 하나님의 일관한 공식적인 섭리에 의하여 엮어져 왔다는 것을 더욱 명백히 이해할 수 있게 될 것이다.
W oparciu o to możemy porównać historię Pierwszego i Drugiego Izraela, a także określić ich wzajemne powiązania. Kiedy rozpoznamy charakter poszczególnych okresów tożsamościowych, zrozumiemy lepiej, w jaki sposób Żywy Bóg kształtował historię, prowadząc systematycznie Swą Opatrzność.
