유대민족이 불신으로 돌아가서 회개하지 않음으로 인하여 성전이상(聖殿理想)을 복귀할 수 없게 되었기 때문에, 하나님은 다시 이 뜻을 이루시기 위하여 마치 아브라함의 헌제(獻祭) 실수를 탕감복귀케 하시려고 이스라엘 민족으로 하여금 사탄세계인 애급(埃及)으로 들어가서 고역(苦役)을 당하게 하셨던 것처럼, 유대민족도 사탄세계인 바빌론으로 포로 되어 가서 고역을 당하게 하셨던 것이다.
Ponieważ naród izraelski, popadł w niewiarę i nie okazał skruchy, nie mógł wypełnić Bożego ideału świątyni. Z tego powodu, podejmując nową próbę zrealizowania Swej Woli, Bóg dopuścił, by naród izraelski cierpiał los wygnańców w Babilonii. Okres ten swoim znaczeniem przypominał cierpienia Izraelitów w Egipcie, gdzie jako niewolnicy musieli odnowić przez odszkodowanie błąd popełniony przez Abrahama w czasie składania ofiary symbolicznej.
이와 마찬가지로 이미 위에서 논한 바와 같이, 하나님이 기독왕국시대(基督王國時代)를 세우신 것은 교황(敎皇)과 국왕(國王)을 중심하고 ‘재림하실 메시아를 위한 기대’를 조성하여, 그 기대 위에 메시아로 재림(再臨)하시는 ‘만왕의 왕’에게 그 나라와 왕위(王位)를 인계해 드림으로써 메시아 왕국을 건설하기 위함이었다(사 9 : 6, 눅 1 : 33). 그러나 국왕과 그를 ‘실체기대(實體基臺)’의 중심인물로 세우기 위한 영적인 기대를 조성해야 할 교황들이 부패한 가운데서 끝내 회개하지 않았으므로 그들은 ‘재림하실 메시아를 위한 기대’를 조성하지 못하였다. 이에 하나님께서는 이 기대를 복귀하기 위한 새로운 섭리를 하시기 위하여 교황으로 하여금 포로가 되어 고역을 당하게 하셨던 것이다.
W okresie Imperium Chrześcijańskiego Bóg pragnął za pomocą papieża i cesarza ustanowić królestwo, które byłoby gotowe na przyjęcie Pana Powtórnego Przyjścia. Bóg miał nadzieję, że cesarz i papież przekażą swój tron i cesarstwo Mesjaszowi, gdy przyjdzie jako Król Królów, by na ustanowionym przez nich fundamencie wybudować Boże Królestwo (Izajasz 9:6, Lukasz 1:33). Niestety, zarówno papieże jak i cesarze ulegli korupcji i nie wyrazili skruchy za swoje grzechy. Papieże nie ustanowili duchowego fundamentu potrzebnego cesarzom dla ustanowienia podstawy wcielenia. W rezultacie nie doszło do ustanowienia fundamentu na Powtórne Przyjście Chrystusa, a Bóg rozpoczynając nową opatrzność odnowy utraconego fundamentu dopuścił, by papieże cierpieli wygnanie i niewolę.
전에 여호야김왕을 비롯하여 다니엘과 기타 왕족들, 그리고 정부 대신(大臣)들과 관리(官吏)와 공장(工匠) 등 많은 유대인들이 바빌로니아의 왕 느부갓네살에게 포로로 잡혀 갔던 70년 기간이 있었고(렘 39 : 1∼10, 왕하 24, 25장), 페르시아가 바빌로니아를 멸하고 고레스왕이 조서(詔書)를 내려 그들을 해방시킨 후 3차에 걸쳐 고향으로 귀환하여 선지자(先知者) 말라기를 중심하고 메시아를 위한 준비를 하는 민족으로 세워질 때까지의 140년 기간이 있었다. 이 시대를 실체적인 동시성으로 탕감복귀하는 교황 포로 및 귀환시대에 있어서도 이와 같은 노정을 걸어야 했었다.
Paralelny okres niewoli żydowskiej trwał siedemdziesiąt lat od uprowadzenia do niewoli przez króla Babilonii Nabuchodonozora, króla Jojakima wraz z rodziną, proroków Daniela i Ezechiela, kapłanów, urzędników dworskich, rzemieślników oraz wielu innych Izraelitów do upadku Babilonii i dekretu wyzwoleńczego króla Cyrusa Wielkiego (II Król. 24:25, II Kron. 36, Jer. 29:10; 39:1-10). Znajdujący się na wygnaniu Żydzi potrzebowali następnie stu czterdziestu lat, aby w trzech wielkich falach powrócić do swej ojczyzny oraz przeprowadzić narodową reformację opartą o Słowo Boga, wyrażone w mesjańskich proroctwach Malachiasza. Od tego też czasu Żydzi zaczęli się przygotowywać na przyjście Mesjasza. W okresie papieskiej niewoli i powrotu, który miał za zadanie odnowić w oparciu o zasadę odszkodowania odpowiadający mu czas niewoli i powrotu Izraela, chrześcijaństwo musiało kroczyć podobną drogą.
교황(敎皇)과 승려(僧侶)들은 그들의 부도덕(不道德)으로 말미암아 점차로 국민들의 신망을 잃어버리게 되었고, 그 위에 십자군전쟁(十字軍戰爭)에 패함으로 인하여 교황의 권위는 땅에 떨어지게 되었었다. 한편 십자군전쟁 이후 봉건제도(封建制度)가 몰락되고 근대국가가 성립되자 점차로 왕권(王權)이 신장되면서 교황과 국왕과의 충돌은 격화되었던 것이다. 그리하여 교황 보니파키우스 8세는 불왕(佛王) 필립 4세와 충돌되어 일시 그에게 금고(禁錮)를 당하는 데까지 이르렀던 것이다. 그 후 1대를 지나서 1305년에 교황으로 피선된 클레멘스 5세는 1309년에 교황청(敎皇廳)을 로마로부터 남불(南佛)의 아비뇽으로 옮기었고, 거기에서 70년 간 역대의 교황들은 불왕의 구속을 받으면서 포로와 같은 생활을 하게 되었었다. 그 후 교황 그레고리우스 11세는 1377년 로마로 귀환하였다.
Pogrążając się w niemoralności, papieże i kler stopniowo tracili zaufanie ludu. Autorytet papiestwa został dodatkowo podkopany przez powtarzające się porażki krzyżowców. Schyłek ruchu krucjatowego zbiegł się z załamaniem systemu feudalnego w Europie i z początkiem nowożytnych państw narodowych. Wzrost roli monarchii świeckiej prowadził do konfliktu między papieżem i władcami. Podczas jednego z nich król Francji Filip IV „Piękny” upokorzył i uwięził papieża Bonifacego VIII. W 1309 roku Filip IV wymusił na papieżu Klemensie VII przeniesienie stolicy z Rzymu do znajdującego w południowej Francji Awinionu. Przez kolejne siedemdziesiąt lat papieże musieli żyć na wygnaniu jako poddani króla Francji. Dopiero w 1377 roku papież Grzegorz XI przeniósł z powrotem papieską stolicę do Rzymu.
그가 서거(逝去)한 후에 추기경(樞機卿)들은 이태리의 바리의 감독(監督) 울바누스 6세를 교황으로 선출하였다. 그러나 불인(佛人)이 다수였던 추기경들은 오래지 않아 울바누스를 배척하고, 따로이 클레멘스 7세를 교황으로 선출하여 남불 아비뇽에 또 하나의 교황청을 세우게 되었었다. 이 분리는 다음 세기에 이르러 개혁회의(改革會議)에서 해결될 때까지 계속되었다. 즉 1409년에 추기경들은 이태리의 피사에서 회의를 열어 분리되어 온 두 교황을 모두 폐위(廢位)시키고 알렉산더 5세를 정당한 교황으로 임명하였다. 그러나 폐위된 두 교황이 이에 불복(不服)함으로써 일시 3인의 교황이 정립(鼎立)하게 되었었다. 그 후 다시 감독과 대감독(大監督) 외에 신학자(神學者), 왕후(王侯), 사절(使節) 등 많은 참석자로써 콘스탄트대회를 개최하여, 3인의 교황을 일제히 폐위시키고 다시 마루티누스 5세를 교황으로 선출하였다.
Po śmierci Grzegorza XI kardynałowie wybrali na papieża Włocha, arcybiskupa Bari, który przyjął imię Urbana VI. Część kardynałów, głównie francuskich, odrzuciła jednakże tę decyzję i wybrała na papieża Klemensa VII, ustanawiając tym samym drugie rywalizujące papiestwo w Awinionie. Tak rozpoczęła się Wielka Schizma, która rozdzierała Kościół do następnego stulecia. Istniejący impas miał rozwiązać sobór w Pizie w 1409 roku, na którym zebrali się kardynałowie obydwu skłóconych stron. Sobór zdjął z urzędu obydwu istniejących papieży i na ich miejsce wybrał Aleksandra V. Odsunięci papieże nie podporządkowali się jednakże decyzji soboru, sprawiając, że przez pewien okres czasu świat chrześcijański miał trzech rywalizujących ze sobą papieży. Wkrótce potem kardynałowie, biskupi, teolodzy, królowie oraz ich wysłannicy zebrali się na soborze powszechnym w Konstancji (1414–1417). Sobór zdelegalizował istniejących trzech papieży oraz wybrał na ich miejsce Marcina V, kończąc w ten sposób okres wielkiej schizmy.
이와 같이 하여 교황 선출의 권한을 추기경들로부터 빼앗아 로마교회의 지상권(至上權)을 주장하던 이 회의에로 옮겼다(1418년). 이 회의는 그 후 스위스의 바젤에서 로마교회 기구를 입헌군주체(立憲君主體)로 할 목적으로 열렸었다. 그러나 교황은 회중(會衆)들의 이러한 주관성을 좋지 않게 생각하고 이 회의에 참석하지 않았을 뿐만 아니라, 그것을 유회(流會)시키려고까지 하였다. 그래도 교황당(敎皇黨) 이외의 의원들은 개회를 강행하였으나 1449년에 저절로 해산되고 말았다. 이와 같이 로마교회 내에 입헌군주체를 수립하려던 계획은 수포로 돌아가고, 1309년 이래 잃어버렸던 교황전정(敎皇專政)의 기능을 회복하였다.
Sobór w Konstancji podkreślił, że sobór generalny Kościoła ma większy autorytet niż papież oraz posiada prawo wyboru i odsunięcia z urzędu papieża. Sobór podjął również decyzję, że następne sobory będą miały miejsce w regularnych odstępach. Podjęte decyzje prowadziły do reorganizacji Kościoła Katolickiego na wzór monarchii konstytucyjnej. Jednakże gdy w 1431 roku doszło do kolejnego spotkania soborowego w Bazylei (Szwajcaria), papież starał się odroczyć spotkanie. Delegaci odmówili i kontynuowali obrady pod jego nieobecność, lecz nie osiągnąwszy sukcesu, rozjechali się ostatecznie w 1449 roku. Plany przekształcenia Kościoła rzymskiego w monarchię konstytucyjną nie powiodły się, a papiestwo odzyskało utracony w 1309 roku autorytet.
14세기의 제회의(諸會議)의 지도자들은 평신도들을 대표로 세우고, 이 회의에 최고의 권한을 부여함으로써 부패한 교황과 승려들을 제거하려 하였었다. 그러나 교황권(敎皇權)은 그들의 유수(幽囚) 전과 같은 입장으로 돌아갔을 뿐 아니라, 위클리프나 후스 같은 개혁정신(改革精神)을 가진 지도자들을 극형에 처하게 되었으므로, 이때부터 프로테스탄트 종교개혁운동(宗敎改革運動)은 싹트기 시작하였던 것이다.
Piętnastowieczni przywódcy ruchu koncyliarnego pragnęli zreformować skorumpowane papiestwo poprzez ustanowienie rady reprezentacyjnej, grupującej biskupów i świeckich, która posiadałaby najwyższy autorytet w Kościele. Papiestwo wyszło jednakże z tego konfliktu obronną ręką, potwierdzając swój pełny autorytet, który został utracony w czasie niewoli awiniońskiej. W czasie obrad soborowych doszło niestety do potępienia reform, które miały bardziej fundamentalne znaczenie niż te proponowane przez koncyliarystów. Potępiono działalność reformatorską Johna Wyclieffe’a (1330–1384) i Jana Husa (1373–1415). Ten ostatni został osobiście zaproszony na Sobór w Konstancji, by wyłożyć swe racje, lecz gdy przybył został pojmany i spalony na stosie. Wydarzenia te były zapowiedzią nadchodzącej Reformy protestanckiej w Kościele.
이와 같이 교황이 1309년으로부터 70년 간 남불(南佛) 아비뇽에 유수되었다가 3교황으로 분립되었던 노정을 거쳐 다시 로마교회를 중심한 교황전정(敎皇專政)으로 복귀된 후, 1517년에 루터를 중심하고 종교개혁(宗敎改革)이 일어날 때까지의 약 210년 간은, 유대민족이 바빌론에 70년 간 포로 되었다가 3차에 걸쳐 예루살렘으로 귀환하여 말라기를 중심하고 정교(政敎)의 쇄신(刷新)을 일으킬 때까지의 210년 간을 실체적인 동시성으로 탕감복귀(蕩減復歸)하는 기간이었던 것이다.
Okres 210 lat od Wielkiej Schizmy w 1309 roku do Reformacji Protestanckiej Marcina Lutra w 1517 roku obejmował siedemdziesięcioletnią niewolę awiniońską, Wielką schizmę, ruchy koncyliarystyczne i odrodzenie autorytetu papieskiego. Jego celem było odnowienie poprzez odszkodowanie paralelnego okresu dwustu dziesięciu lat historii Izraela, obejmującego siedemdziesiąt lat niewoli babilońskiej, lata powrotu i odbudowy Świątyni oraz reformy polityczne i religijne przeprowadzone przez Ezrę, Nehemiasza i Malachiasza.
